Είναι πλέον γνωστό, και από προηγούμενες αναρτήσεις μου, ότι είμαι λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας και πολύ περισσότερο της συγγραφέας Χρυσηίδα Δημουλίδου, την οποία και εκτιμώ. Το συγκεκριμένο βιβλίο ήθελα να το έχω στην κατοχή μου - στην βιβλιοθήκη μου - από τη μέρα της κυκλοφορίας του αλλά λόγω οικονομικών ήταν αδύνατο. Όχι όμως και ακατόρθωτο. Λίγο τα παρακάλια στους γονείς μου και στην αδερφή μου (για δώρο Χριστουγέννων), λίγο και η διαπραγμάτευση στην τιμή του με τον βιβλιοπώλη (που είναι και γνωστός μας) - το πήραν στα 17€ από τα 18,80€ - το βιβλίο επιτέλους ήρθε στα χέρια μου, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση. Ένα ακόμη βιβλίο στη συλλογή μου.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α)Συγγραφέας: Χρυσηίδα Δημουλίδου
β)Τίτλος: Το κελάρι της ντροπής
γ)Έτος έκδοσης: 2014
δ)Έκδοση: Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Πλοκή: Δεκαετία του ’60. Σ’ ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας, τρεις αδελφές, η Δήμητρα, η Αναστασία και η Μυρτώ, μεγαλώνουν στη σκιά ενός πατέρα αφέντη και μιας μάνας που δεν έχει λόγο. Η μόνη έξοδός τους είναι κάθε Κυριακή για την εκκλησία και στο πανηγύρι του χωριού μία φορά τον χρόνο. Οι καιροί σκληροί, αλλά οι πράξεις σκληρότερες. Και μια μέρα ο πατέρας τις εγκαταλείπει και εξαφανίζεται. Το κοινωνικό στίγμα είναι βαρύ για την οικογένεια που άφησε πίσω του, όμως μαζί έρχεται και η λύτρωση από τους αυστηρούς κανόνες που έχει επιβάλει. Σταδιακά τα κορίτσια ξενιτεύονται σε τρεις διαφορετικές ηπείρους και με τον καιρό οι οικογενειακοί δεσμοί κόβονται. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα ένα τηλεφώνημα από την πατρίδα θα ταράξει τη μέχρι τότε ήρεμη ζωή τους. Η επιστροφή στο χωριό τους γίνεται επιτακτική και ο επικείμενος θάνατος της μάνας που άφησαν ολομόναχη χωρίς να ενδιαφερθούν γι’ αυτήν θα τις φέρει αντιμέτωπες με μυστικά και αλήθειες που απέκρυψαν. Το παρελθόν γυρίζει στο παρόν ζητώντας απαντήσεις. Τι συνέβη και τις παράτησε ο πατέρας τους; Γιατί εγκατέλειψαν τη μάνα τους στην τύχη της; Γιατί το πατρικό τους δεν πρέπει να φύγει από τα χέρια τους; Ποιο μυστικό κρύβει το κελάρι στο υπόγειο του σπιτιού; Οι τρεις αδελφές πάνω από την ετοιμοθάνατη μάνα κάνουν μόνο μια ερώτηση: «Μάνα, όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν καθάρισες την ντροπή;»
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Από το εξώφυλλο και μόνο καταλαβαίνει κανείς έστω και στο ελάχιστο την υπόθεση του βιβλίου. Γίνεται γνωστό άλλωστε και από την περίληψη που βρίσκεται στο οπισθόφυλλο του, πως η κ. Δημουλίδου επικεντρώνεται σε αυτό το βιβλίο, στο θέμα της κακοποίησης. Επιπλέον μέρος των εσόδων του βιβλίου θα διατεθεί σε ιδρύματα περί κακοποιημένων γυναικών και παιδιών. Είχα διαβάσει κάποιες κριτικές για το "Κελάρι της Ντροπής" λέγοντας ότι πρόκειται για "σκληρό", "βίαιο" και "ανατριχιαστικό" βιβλίο, λόγω και των περιγραφών αλλά και το καλύτερο της συγγραφέως. Μάλλον εγώ έχω γίνει απαιτητική από την κ.Δημουλίδου καθώς δεν το θεωρώ και το καλύτερο της και περίμενα κάτι καλύτερο. Η ιστορία είναι πολύ καλή και δυνατή αλλά από ένα σημείο και μετά σε κουράζει, παρά τις πολλές σελίδες - ούτως ή άλλως όλα σχεδόν τα βιβλία της είναι ογκώδες - και η ιστορία "τραβάει" πολύ. Υπάρχει αγωνία, μυστήριο, ανατροπές αλλά και εναλλαγές συναισθημάτων. Επιπλέον θίγεται ένα πολύ σοβαρό θέμα αυτό της ενδοοικογενειακής κακοποίησης, στην τότε εποχή. Μια εποχή που η κ.Δημουλίδου φροντίζει να τη ζωντανεύει μέσα από τις αναλυτικές περιγραφές της. Είναι ένα βιβλίο που σε καθηλώνει και δε θες να το αφήσεις παρά μόνο όταν φτάσεις στο τέλος. Μια ιστορία τριών γυναικών που παρά το όσα πέρασαν, όχι μόνο δεν το έβαλαν κάτω αλλά πάλεψαν και κατάφεραν φτάσουν στην λύτρωση. Τέλος - σε ένα ακόμη βιβλίο της ,δε θα μπορούσαν να λείψουν - ορισμένες διάσπαρτες φράσεις όπου περνάνε κοινωνικά, πολιτικά και άλλου είδους μηνύματα. Κράτησε το καλύτερο για το κλείσιμο του βιβλίου.
Αποσπάσματα που μου έμειναν
4 στα 5
Δείτε την κριτική μου και στις Εκδόσεις Ψυχογιός εδώ.
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Μολις τελειωσα την αναγνωση και ομολογω πως το τελος με ανακουφισε γιατι η πλοκη κατα τη διαρκεια της αναγνωσης εξελιχθηκε σοκαριστικη και επιπονη για μενα... Σε καποιες σελιδες απλα σταματουσα την αναγνωση προσπαθωντας να συνειδητοποιησω αυτα που διαβασα. Πραγματικα ηταν ενα απο τα καλυτερα βιβλια που εχω διαβασει καθως μου εβγαλε αναμεικτα αισθηματα, πονο, θλιψη αλλα στο τελος ανακουφιση και δικαιωση με την καθαρση. Η αδερφικη αγαπη ειναι η δυνατοτερη ολων και το πιστευω ακραδαντα. Ευχαριστω πολυ!
ΑπάντησηΔιαγραφή